hayatın yoğun anlamsızlığı içinde tam yedi aydır bir yaprak gibi savruluyorum. rüzgar bir gün diner, yaprak elbette bir gün savrulmayacak ve düşecek. bu düşüşten korkuyorum. bu düşüşün, savrulmaktan daha korkunç, daha acı verici olmasından korkuyorum.

rüzgarla anlaşamıyorum, anlaşamadığımız her an daha da şiddetlenerek esiyor üzerime. ben ise onun karşısında çok küçük ve çaresizim. karşı koyamıyorum.