Okuldaydım, pansiyonda. Yanımda öğrenciler vardı ve kim bilir neyin, nelerin muhabbetini ediyorduk. O sırada öğrencilerden birine, yeni başlayanlardan, dokuzuncu sınıflardan birine sormuştum: “memnun musun pansiyondan?” Değildi elbet. Ama hep böyle olurdu. İlk dönem, her hafta sonu kaçarlardı ailelerinin yanına. Sonra bu gidip gelmeler azalır, ayda ya da iki ayda bire düşerdi. Alışırlardı çünkü arkadaşlarına. Annelerinin yaptıkları yemeklere hiç benzemeyen pansiyon yemeklerine, altı kişinin soluğuyla ağırlaşan odalarının kokularına, akşam saat yediden sonra dışarı çıkamamak gibi bir dünya pansiyon yasaklarına, gece gürültülerine, üst ranzada ve ışığın altında uyumaya… Alışırlardı çünkü, o göze görünmez bulutsu arkadaşlık, çepeçevre sarardı her birini. Ve yine öyle olmuştu. Bu soruyu sorduğum öğrenci, bir yıl sonra sadece tatillerde gitmeye başlamıştı ailesinin yanına.


Böyle durumlarda hep ve yeniden şunu anlıyordum: “hayat, önce bir boşluk yaratır ve böylece doldurur bizleri…” Gece gürültüde, ışığın altında ve on beş metre karede altı kişiyle birlikte uyumak, kuşkusuz zordu. İşte bu, bizden eksilenlerdi. Hayat bizden rahat döşekleri, anne yemeklerini, baba ilgisini, gecenin bir vaktine kadar dışarda dolaşmaları alıyor ve karşılığında, her şartta uyuyabilme yeteneğini, yemek ayırt etmemeyi, zamanı hesaplı kullanmayı veriyordu. Ancak hayatın verdiği en değerli şey, işte tam da bu sıkışmışlığın yarattığı dostluktu. Yatılı olmayan öğrenciler sadece derste, kısa sürelerle birbirlerini görüyor ve arkadaşlıkları da okulla sınırlı oluyordu. Oysa pansiyonda kalanlar, okul bittikten yıllar sonra bile görüşmeye devam ediyorlardı. Çünkü hayatın yöntemi buydu. Bir şeyler eksilmeden boşluk dolmuyordu.


Sevmek de işte tam olarak böyleydi. İki insan birbirini sevmeye başladığında, yola herkes kendisi olarak çıkıyordu. Ancak kendisi olarak kalmak isteyen, sevmeyi başaramıyordu. Çünkü sevince, tek başına uyumaktan, akşamları sevdiğin yemekleri yemekten, her an istediğin müziği dinlemekten, aklına estikçe ıslık çalmaktan mesela ya da tıraş olmayı haftada bire ertelemekten vazgeçmek gerekiyordu. Ancak kimi zaman, bu kadar basit olmuyordu bir şeyler. Dünyanın en ağır bakışlarına maruz kalmak, hiç duymadığımız ağır sözler duymak gerekiyordu bazen de. Çünkü hayatın yöntemi buydu. Eksilmeden dolmak olanaksızdı. Bizden eksilen derin yerler, kabarcıklar halinde sevgiyle doluyordu. Yılıp da geri dönen, kendine varıyordu. Sevmek çünkü, kendimizi değil başkayı, ötekiyi sevmekle mümkün oluyordu…



9 Nisan 2022 Cumartesi

Gültepe