her sabah
gün doğarken uyanıp
bahçesindeki ağaçların yapraklardan
şebnem tanelerini toplayan
ellerim vardı benim
teninin sıcaklığına sığındığında fırtınadan kaçıp
göğsünün tenhalığına demir atmış bir sandal gibi
kendini güvende hisseden
ellerim vardı benim
göğün başımıza gardiyan gibi diktiği
güneşin sıcaklarından
ağaçların gölgesine sığınan
ellerim vardı benim
hiç bir derdi yokmuşçasına
hiç cesetlerini gömmemiş gibi
huzurunu sıkıca avuçlarında yumarak yürüyen ellerim vardı benim
korkusuzca
karanlık gecenin içinde
parlayan bi ışığın izinden
gökyüzüne yürüyen
ellerim vardı benim
kurusun diye
balkona astığı yalnızlığını
vakitsiz yağan yağmurlardan
koşar adım kaçıran
ellerim vardı benim
aşkı her şeyine benzeten
yüzünü her gördüğünde
yeniden aşık olmak için
pür dikkat
gözlerini gözlerine diken
ellerim vardı benim
m.emre nisan/2020
