İçime iniyorum, içimi dinlemek için.

Burası, evin yolunu bulamamaktan ötesi.

Bir kuşun kanadında saklı, o umut tanesi!

Fakat üstüme yürüyen kalabalıkla barıştım.

Saksılarımı deviren kediyi kucakladım, sıkıca.

Tüm renklerden aldım, sürdüm karanlığıma.

Gece, güneşi gördüm; sabâh ise ayı.

Dünyam yıkılmasa da tersine döndü.

Bana acıyla bakan köhne aynayı kırdım.

Ellerimi kestiği yerlerden çiçek açacağım.

Zamânı bilemem, her gün sabrımı sularım.

Gözyaşlarımla dost olur, semâya dalarım.

Ve akarım, hayâtın tüm damarlarından!

Aktıkça evimin yolunu bulur elbet, kalbim.