İnsanlara çelikten yapılmış bir ağ atarım.
Toplarken yırtılır örümcek ağı misali.
Ağımda umut beklerken keder toplarım.
Dökülür onlarda yırtılan ağlardan geriye kalır bir siyah hüzün denizi.
Ne ektin ki ne toplarsın der Tanrı bana.
Ey Tanrım derim, haklısın tohum ver avuçlarıma.
Avuçların küçük, insan büyük bir kum denizidir der Tanrı bana.
Okyanusta damlalardan oluşur, derim, yeter ki güç ver şu kollarıma.
Avuçlarımla adımlamaya başlarım birken bin olur.
Başımı kaldırıp bakarım gerisin geri adımlarıma.
Zararlı bitkiler çoktan dadanmış olur okyanus tarlalarıma.
Çünkü kendin için sevdin onları der Tanrı, hiç bakmadın okşadığın başlarına.
