Öldüğünü biliyorum çünkü artık ağladığını duymuyorum
Acılarının dindiğini hissediyorum
Ve yeni umutların yeşermediğini görüyorum
Zaten umutları tükenince yok olmaz mı insan
Ardında bıraktığın geceleri
Işığını başkasından almış yakamozları
Ve yeryüzüne çarşaf olan denizi düşünüyorum
Ölüm üzmüyor insanı
Çünkü devran böyle dönüyor, biliyorum
Ama eski fotoğraflara baktığımda kendimi hayasız bir aldanıştan alamıyorum
Aldığım her nefeste ve her darbede
Gömleğine sinmiş kokunu her içime çektiğimde
Dayanacak kimsem olmadığı için kahroluyorum
Mezarından bir avuç toprak alıyorum her ziyaretimde
Senin ölü bedeninin beslediği topraktan bir can yaratıyorum
Karanlığa gömülüyorum rüyalarım sana bulanmayınca
Tenin tenime değmeyince yarım kalıyorum
Her iç çekişte ve her attığım çığlıkta
Fakat hala özlemedim seni
