Kendi sesimi duyamıyorum, ağır geliyor göğsümdeki mecazi hırıltı
Önceleri üstüme örttüğüm yalnızlıktan battaniye, beton formunda şimdi
Derimin altında uzun bir ezgi, aklımda silik yüzler, hak etmediğim şeyler...
Tahta bir kapının kapanış yankısında uyuyor gibiyim
Farkımdayım. Bir tek ben.
Görmeye değer birini arıyor gözlerim galiba
Görse düş der, yanından geçse bakamaz
Her şey bir başkasının gibi artık, tüm hak edişler
Yakıştıramıyorum her neyi kendime düşünsem
Benim değil bu ses, bu nefes, bu geçmiş
Neye dahilim onu dahi bilmiyorum
Sade bir kan sızıyor içimden
işte onu çok iyi anlıyorum.
Ben kimsenin hiçbir şeyi
Kimse benle/benim değil
Bir şey edemiyor da zaten, hoş:
Ansızın titrese yüreğim, bilirim
Üstünden geçenlerin sesidir anca
Kendimi bile duyamayacak kadar yalnız
Ve uzakta, elimden gelen hiçbir şeyle
Farkımdayım, en azından yanlış biri olmadığımın
