Kalemimin cesaretinin,benliğimi alt ettiği bir anda yazmaya koyuluyorum yine.Yazmak taaruza geçmek,düşüncelere karşı,iç sıkıntısına karşı,uykusuzluğa karşı,insanın kendisine karşı nefsi müdafaası yazmak.Çok gece saydım yıldızları,hiçbiri bir önceki gece olduğu yerde değil,alıp başını bir yerlere gidiyorlar biliyorum.Oysa giderken yalnız değiller,kimi gülüşleri,hatıraları da alıp götürüyorlar.Ümitvar olduğun günleri de götürüyorlar.Oysa inatla her gece yeniden bakıyorum gökyüzüne.Yerine koyamam yıldızlarımı biliyorum,her gece biraz daha karanlık bir hâl alıyor şehir.Oysa ben sokak lambalarının loşluğuna hayrandım.En güzel vaktiydi günün akşam saatleri.Şimdi korkuyorum,en ufak bi elektrik kesintisinden,bi ateş böceğinin ışığını yitirmesinden,bir bacadan duman tütmüyorsa misal korkuyorum.Yalnız kahvaltı yapan yaşlıların masalarına konuk olmak istiyorum.
