Siyahlığın hüznüne karışmış gece

Beklediği umudun gideceğini görünce.

Yüreği dönüşmüştü buzdan kaleye.

Burkulmuştu sevinci azı gidince.

Güneş terk etmişti evvelden

Ay ışığı solmuştu iyice.

Evrende tek başına bir gece

Yalnızlıkla mücadele edince

Gideceği yönü bile bilmezdi önce.

Beklerdi yüreğinde sevinçle

Tutunduğu umudun hevesiyle.

Gitti. 

Bekledi epeyce.

Ama

Dönmedi yeşerttiği sevgiler hadsizce!

Acılar içinde gönlü sebepsizce.

Yılmadı!

Tutundu kolundaki ele.

Bırakmadı yüreğini zemhere.

Yürümeyi öğrendi önce,

Sonra ayakta durmayı ve yalnız kalmayı

Gülmeyi öğrendi sevinçle

Yaşamayı, ve yaşamdan doyum almayı...

Dersini almıştı yüreği, kanmazdı artık tatlı söze.

Çiçekleri sevmeyi öğrendi sözleri

Susmayı öğrendi sessizce,

Gitmeyi öğrendi ayakları, 

Yeniden kalkmayı

Ve mutlu yarınlara uyanmayı.

Öğrendi hep kendince.