Tüm ışıklar sönüyor,
Güneş çekiliyor yerine.
İşçiler paydos ediyor,
İnsanlar dağılıyor evlerine.
Devasa bir boşluk oluşuyor,
Bir akşamüstü mevzubahis.
İkiye bölünüyor insanlık,
Ya derbeder ya da dertsiz.
Bir hüzün vuku ediyor,
Karanlık üstümüzü örterken.
Şavkın yokluğuna dayanılmıyor çünkü,
Geceler daha acımasız gündüzden.
