Ne olacak bu gelecek kaygısı ya? Hep akşam olunca başımı yatstığa koyduğumda düşünüyorum benden ne olacak diye. İlerideki halimi göremiyorum, nasıl bir işe sahip olacağım hakkında zerre kadar bir fikrim yok. Durup düşünüyorum sabahlara kadar ne yaparım da güzel bir işe sahip olurum diye. Kıytırık bir dükkana gittiğinde bile dalga geçermiş gibi sabah 8-9, akşam 9-10, verdikleri değeri olmayan bir asgari ücret. Milletten çaldığın çırptığın kadarının %5’i prim. Daha yaşım 20 kendimi bir şeyin içinde hayal edemiyorum. Şu gelecek kaygısı yüzünden girmediğim stres kalmadı vallaha, bir taraftan ailen dünya kadar şeyler söylüyor, diğer taraftan başkalarının elinde oyuncak oluyorsun. Ben bunların hiç birini yaşamayı istemedim ki neden böyle oldu bu? Geçen gün bir iş görüşmesine gittiğimde dediler ki kendini 5-10 yıl sonra nerede görüyorsun? Cevap veremedim, hiç kendime bu soruyu sormamıştım. Ben kendimi 5-10 yıl sonra nerede görüyorum ? Sahi ya nerede görüyorum...
Düşünüyorum da aklımdaki imgelerin %1'i gerçekleşse bari. Neden elimi bir şeye attığımda her şeyi kurutma gücüne sahibim?
Herkes diyor işte çocukların olacak, bir eşin olacak, ailen olacak, onlarla geçireceğin günler falan daha yaşın genç her şeyi halledersin takma kafana. Benim mesela gerçekten düzgün bir ailem olacağına gram umudum yok..
Keşke annem veya bir ailem olmasaydı o zaman her şey benim için daha kılınabilir olurdu galiba. Gelecek kaygısını, geride bırakacaklarımı düşünmezdim, sadece kendim için yaşardım, canım ne yapmak istiyorsa onu yapardım.
Bireyin ailesi kendisine prangadır, onlar hayatta olduğu sürece bu prangalar her zaman bir sanrılara, gelecek kaygılarına yol açacaktır.
Şu an balkonumun en ücra köşesine oturdum, battaniyeme sarılıp güneş ışınlarının yengeç dönencesine gelmesini bekliyorum...
