Ruhuma açtığın pencerelerden kanıyorum

Gam çekiyorum bileklerime

Gözlerin kör bıçak,doğruyorlar gözlerimi

Gözlerin yeter bu savaş meydanına çiçekler açtırmaya

Gözyaşlarım kara bulutlardan yağıyor şehrin semalarına

İnsanlara değmesin diye kederim dağlara çıkıyorum

Dağlara, sarp kayalıklar arasında biten papatyalara varıyorum

Onlar bakıyor diye atlayamıyorum

Açmamış çiçeklerin ahı ikimiz üzerine

Yüzbinyirmiiki metre duruyoruz

Yüzbinyirmiiki metre ellerimi tutmamana hayıflanıyorum

Bu dünya yetmez bize

Uzağa gidelim

Göğe çıkalım