En çok doğadayken sevdik;

Çayı, türküyü ve özlemeyi. 

Doruklarda yaşadık, 

Hüznü ve acıyı.

Mutlululuk ise hiç eksilmedi

Sol yanımızda...

Dağlara bakan gözlerimiz, 

Umutları biriktirdi.

Yollarda selam verdik,

Tütünü bile içemeyen halkımıza. 

Gecelerce küs kalmıştı

Kibrit çöpleri yangına. 

Sevgilimiz kararlıydı uyumaya

Aklını çalan hayırsız olmasa

Sabahın dördüne kadar

Sığınırdı yastığına, yüreğine. 

Yaşamın kavgası ağırlaşmıştı. 

Ekmeği bir cana bedel belirtmişlerdi.

Yoksulluk uzamıştı. 

Silopi - İstanbul arası kadar. 

Geriye bir aşk kaldı

Tutunacak. 

Bir de hayalleri maviye götüren

İki mısra şiir...