Ve sonra bir nefes kadar olduğunu idrak ediyor insan
Bilinçsiz bir bilinçlenme ile
Ve devam ediyor hayatına
Ölümün kıyısından dönmüş olsa bile
Hep bir renk açıyor günü birliğiyle
Ve el birliğiyle griye çalıyor yüzünü
Çarkın dişlerine dişlerini göstererek avutuyor kendini
Bilmiyor ki dünya denen değirmende aslında bir buğday tanesi
Ben beyaz derim, siyah derim
Sen gönlümün bahçesinde grilenmek istersin
Gerilmek istersin bir ok gibi hazır
Ve nazır ayrılmaya
Öyle bakarsın kapıya, yol ararsın aklınca
Anlarım da git diyemem
Kal diyemem
Bir araf ortasında boğarım kendimi düşüncelerle
Oysa sen düşünmezsin
Düşünsen, böyle söylemezdin
Sen ki sen değil aslında bensin
Ve artık bensizsin
Kutla zaferini bir çocuk edasıyla
Giderken ardında bıraktığın yollara çiçek ektim
Sevdiğim gün boyunca
Ve bildim bilmenin ne olduğunu aklımca
Hiçbir hikâye aynı başlamaz da
Bir ayrılık yetiverir ortak sonlara
