Bilir miydik yaklaşan karanlığı daha önceleri,

Sonsuzluğunu, kıvrılan sokakların.

Köşeyi dönen ihtiyarın buruk bakışını,

Ve cesareti kırılmış bir yaprağın sonbahar yalnızlığını.


Biz değil miydik kaybolanlar...

Bilinmez yönlerin kaygısıyla,

Ulaşılmayana boyun eğen arzuyla

Gidip gelen.


Ve acılar da ölür dileğiyle

Sendelerken yaşamlarımız,

Ürkütürdü.

Sırt dönüşler, yalanlar ve aşağılamalarla


Niye saklayalım, hepimiz bunu yapıyoruz.

Asıldık kaldık işte neon lambalara,

Bu bizim en düzenli hareketimiz.

Soğuk ve cansız.