Kimsəsizliktən yonulan sətirlər,

Axır köklərində nələr nələr.

Yalanın sehrinə büründü,

Oyandığı hər gün, hər səhər.

Gözyaşı tək axıb gedən,

Səpələnən al qırmızı çiçəklərin,

Son ümidi idi bəlkədə,

Can verən zəif köklərin.

Düşəndə sarıldığı köksünün,

Üfüqdə görünən son çiçəyi,

Fısıltısı yaxınlaşdı addım addım,

Sapı özündən olan cəlladın.

Suladı son dəfə,

Köksünə sığınan son fidanı,

Al qana qarışmış gözyaşları.

Bitti onlar üçün yolun sonu,

Söndü qəlblərində tütən,

Gizli ümidin son qoru.