İlk ışıkları sızar kadehimden gecenin,
Sızlatır ahşap merdivenleri;
Dışarı çıkar bir solucan ararım tapmak için.
Kıvranıp bir delik bulur, kaçar ellerimden.
Güneş söker perdeleri,
Camları kırar da sızar karanlığa.
Yakar derimi yıllarca ördüğüm;
Büyütür gölgemi ve korkularımı.
Yalnızca yalnız kalırız,
Örter üzerimizi, soğuk örtüleriyle.
Tükürür güneşe ve karanlığa.
Gelin tapalım şu yalnızlığa;
Tanrılardan daha dost yalnızlığa!
