Kalbine söz değmiş adam
Ve geceye seçilmiş karanfil
Tarihin en hüzünlü haziranına mayısın çaresizliği tohumladılar
Suyunu çektiler denizimin, gökyüzümü aynasız bıraktılar.
Geceye ölümlü kılınmış karanfile, kalbimi işaret ettiler
Karanfilin kaç yapraklı olduğunu unuttum
Takvimin kaç yapraklı olduğunu da unuttum
Kalbimin taç yaprağı hangi takvimde kime umuttur onu da unuttum.
Ve karanfil konuştu
Dedi ey şairim, ey esirim, ey umudum
Şiirlerini yapraklarıma sür
Buda ve şifalandır beni kelimelerinle
Demir parmaklıklarını sök
Kalbinin bahçesine ek beni.
Dedim
Esirliği bilmem
Ama savaştım aynalarında sevgilimin
Dedim
Şifa bilmem
Ama söz mucizedir yeşertir bahçesini kalbimin
Dedim
Şiir de bilmem
Kelimeleri senin olmayan şiir zaten şiir değildir.
