Gölgeme doğru yürüyorum. Her şey sessizleşiyor. Kahkahalar sessizleşiyor, sarhoşlar sessizleşiyor, müzikler, yüzler, konuşmalar...

Dönüyorum... Kaç zamandır döndüğüm tek yer boşluk. Bunu bilerek adımlıyorum karanlığı. Gölgem önümde. Gölgem benimle. Omuzlarım yorgunluğun düşüşünde, yüzüm durgunluğu yansıtıyor. Geçiyorum her şeyi ve herkesi. Küçülüyor her şey. Zaman küçülüyor. Her adımımda bir ah daha tüketiyorum. Bir mecburiyetle uyandığım ve bir yenilgiye daha hazırlanarak uyuduğum bu beden benim. Cılız, sıska ve yorgun bir ruhu taşıyorum kendimle. Biraz daha anlam kaybı, biraz daha hissizlik, biraz daha boşluk... Çoğalıyor benden bir boşluk... Gölgem önümde. Uzun uzadıya bakıyorum ona. Orman bu gece çok sessiz. Ay ortada yok. Dağın girdabı kayboluyor. Her gece gözlerimin içine doğru esen rüzgar benimle değil. Karanlık bir hava... Ağacın köküne öylece oturup duruyorum bir süre. Gölgemi düşünüyorum. Gölgem önümde. Bir sırrı, bir yıkımı içinde taşıyan bu bedenime ait gölgem öyle karanlık ki. Korkularım, ağlamalarım orda, o keskin bir karanlıkla çizilmiş, yansımış yüzümde. Ellerim halsiz. Uykuya kaçamak bakışlarla dönmek istiyorum bazen. Biliyorum ama uyusam da yorgunluğum hep kalıcı olacak. Gölgeme dönüyorum. Bu gece daha da ıssız ağaçlar... İçimde ölen o suya özlem hiç bitmeyecek. Adlarını çizdiğim nehirler bir denize ulaşamayacak. Gölgeme dönüyorum. Kuşkuyla, şüpheyle, yorgunlukla bitkinim. Sevgiyi geride bırakan bir hissizlik yerleşti kalbime. Ansızın bir ölüm havası doluyor içime. Bir veda cümlesini kırıp döküp, eğip büküp geceye anlatıyorum durmadan. Gölgem önümde... Her boşluk kendi gölgesine döner, ben kendi boşluğumun gölgesinde... Sarhoşlar, kalabalıklar, sesler, kahkahalar, ışıklı bir şehir, köpekler, kediler, inlemeler, bağırışlar, korkular, heyecanlar geçiyor buradan, bu köksüzlüğümün bir ağaca heves eden yerinde. Her şey geçiyor geçmesine de boşluğumu geçmiyorum gölgemde. İkimiz de bir bedenin aynı sancısıyız bu gece. Bir yalnızlığı izliyoruz karanlıkta...

Omuzlarım düşüşte, gözlerim ağladı ağlayacak, içimde eksik bir cümleyle hep, kalbimde bir çığlık...

Gölgeme sorduğum iki soru:

Evim neresi?

Ben kimim?

2.53