"Gölgeler" diyorum bu aralar hep. Gölgeler...
Ağaçların dibine düşen gölgeleri hatırlıyorum geceleri. Ağladığım, sustuğum, bağırdığım ve kaybolduğum gölgeler...
Yerini bulamamış bir yüz, kendine varamamış bir kadın, hayatı kaçırmış bir hisle.
İçimdeki ölülere sesleniyorum.
Dokunsam dağılacak tüm parçalar gibi yenik...

Ve artık biliyorum ki
suskunluğu öğrenmiş olmak, konuşmayı durduruyor ağzımda. Herşeyden bir harf çıkarıyorum ve kısaltıyorum uzun uzadıya cümlelerin tümünü. Sanki hiç gerek kalmamış gibi dönüyorum tüm cümlelerden...
1,17