Sanma ki

avunuşlarımın gerçek yüzüyle buluşmadım

çoktan kavuştum

yetmedi

hakikatin ağırlığıyla

bütünleştim

emin oluşlar kuşkuya dönüştüğünde

ve silinmezlikle imzalanan yeminler

izi kalmazcasına yok olup gittiğinde

teselliler de izini kaybettirdi

ne avuntum, ne de tesellim

umut kırıntısı bile bırakmadan

gerçeğin sızısıyla

baş edemeyişlerimde bile

sonsuza dek

bana uğramayacağına and içti


sessizliğim çığlıklarla doluyken

sevinçsizliğim bunalışla artarken

olmayanı arıyorum yeniden

bulamadığı yere ısrarla bakan insan gibi

kaybolmuş yiten umudu

bulamayacağımı bilişime rağmen

sonlandırmayı kabul etmeyişin

acısıyla çırpınıyorum


Fakat biliyorum ki sen

veda ettiğini zannettiğin

ansızın karşılaşılan

ağlamaklı anılardan

günden güne

daha da uzaklaşacaksın

silinecek tüm izlerim

unutuluş olacağım zihninde

mazideki yabancı diye

anılacağım

anlatılacağım

belki de hiçlik olacağım

hatırlanmamak üzere

kalbinden yok oluşa uğurlanacağım


Göz çukurlarıma

benden habersiz yaşlar dolarken

sıradanlaşmak ağrıma gidiyor...