Çiçeklerini topla yeşilini kaybetmiş kurak topraklardan
Ekip biçmeye ne tohumu ne de gücü kalmamış doğa ananın
Sert rüzgarların dövdüğü karanlık bir dağ bu yamaçlar
Bir gün kendini aşağı salacaktır hayallerin
Karanlık ve karamsarlığın hakimeyetinde bir ruh
Aşkın mucizelerine inancını kaybetmek üzere bulutlar
Umutlar yarım, yarın dahi gözükmüyor sisten pustan
Tüm karanlığı yıkabilecek tek bir güç biliyor kalbim ve aklım
Gülüşün...
Kıyıya vuran anılar birkaç kadeh sancı yaratıyor
Düz yürüyemeyen bir adamdan şiirler saçılıyor kumsallara
Şiir umuttu, şiir aşk
Gök gözlerinden ruhuma yansıyan
Oysa aşk şimdi masallardan farksız
Siyah ve beyazın hükmettiği bir ruhta
Mavinin silüeti unutulmaya yüz tutmuş
Gözlerin gerek yaşamak için, doğmak için
Bu renksiz dünyama aç gözlerini yeniden
Karanlığı yırtmak için gül yüzüme gök yüzünle
Şiirler ölmez ancak şairin ömrü kısıtlı
Şiirlerden çıkıp hayata dönmeli adımız
