hayatın gecenin ıssızlığıyla yoğurduğu yüreğimi
avcunun içine son bırakışım bu rüzgar
öyle bir köşede yalnız ve sessizce değil
tüm insanlığın önünde binlerce yüreğin haykırışıyla
haykırıyorum bu yaratıcısı tarafından unutulmuş yerden
beni duy benimle birlikte çırpınan her kanadı tut
amansız yazgımın silik noktalarını göster
üzerinden bir dolma kalemle geç
ve bir şemsiye tut göz yaşlarım tarafından ıslanmadan
kimine bir asır gibi gelirken insanoğlunun ömrü
annemin rahmine düşmemle birlikte geçen mutlak zamanın tezatlığı
daha tezatı şudur ki
başlangıcımın başlangıç noktası zihnimin
sonumun son noktası zihnimle
hiçbir zaman tanışamaması
