İnsan bile bile
Kazar mı kendi kuyusunu
Aynaya bakarken
Dökebilir mi yalanlarını dilinden
Akıtabilir mi yılanlarını kalbinden?
Dostoyevski’nin bu konuda
Çok söyleyeceği varmış
Anladım ki yıllar öncesinde bile
O ayyaş kumarbaz
Her şeyin farkındaymış
Zaten kafası çalışan insan
Bu dünyada ayık kalamazmış
Ben bir kaktüse bile bakamam
Dikenleri çiğner yutarım da
Yine sesimi çıkarmam
Beni küçümseyenler olacaktır ama
Susmanın erdemini
Konuşmakla kıyaslamaya gerek duymam
Bildiğim tek bir şey var ki
O da her şeyi bildiğimdir
Bu halüsinasyon evreninin içinde
Tüm yansımalar uyuşturucu
Tüm değer yargıları sahtedir
İnsanın kendi aklı başta olmak üzere
Kabul edilen her şey güvenilmezdir
Ne doğru ne yanlış
Ne iyi ne kötü
Ne ak ne kara
Hepsi iç içe geçmiş tek bir bütünün
Alnımıza yerleşmiş gözleridir
Bunun yaratıcısı da
Yıkıcısı da
Bizden farksız
Tek bir bedendir.
Bu konuşmaya
Henüz kimse hazır değil
O yüzden ben
Yazmaya devam edeceğim
Ağzımı ince ince dikip
Kaçış yollarımı bir bir
Kendim çizeceğim
Varlığımı tanımlayan şey
Bir şeylere inat yaşamak ise
Ben kendi varlığıma inat
Benliğimi göğüsleyeceğim.
