Kimdim ben güneşin altında

Kararırken umura düşmeyen caddeler

Ekmekler, acılar evlerine dönerken

Durdukça aparılıp alınanlar dizlerimin arasında

Sayılıp sövülecek ne varsa susan

Gözlerimin içinde sanardım belki gözlerini de

Ağlamadan anlayan oracıkta kimdim ben


Kim aradı ellerimi, kim omzumu buldu yerinde

Düşüp kaldığım ki sevmelerde sabırlı

Kaç tane dünyayı almışsa gözleri mürekkep

Ben miyim ya ölmeyip dirilmek isteyen

Aksatsa bir nefesini koşmaz atlar gibi

Yaşa dedikçe durup dinlenen ben miydim


Çağırmam hayır fazlasını

Yazmış, yakarmış dursun yapraklar dalında

Issızmış gönlüm kuytuymuş,

Dönmez, dökülmezmiş inadım

Yokmuş kanadım, olurum buymuş

Fazlaysa amenna, fazlaysa düşsün etimden

Ya hangisine hata derim sana attığım adımların

Hayır, istemem.


Bulutlar güneşi örtüyor gördüm

Umutlar şüpheyi,

Senin neden iki elin yüzünde derim

Ben kimim sevgilim, sen kiminsin

Bulup bulaşması cavidan mı kaldı yanına

Neden aramıyor ellerimi ellerin


Kimsin sen, İstanbul kim ben olmasam

Çayırları yeşil, göğü mavi eden gerekçe ne

Olmasa saçlarında durup kudurmaz o sevgi

Bizi yaşatan, çıkmaksız caddelerde ışığa tutan ne


Bendim ben bir otobüs durağında

Bendim bir dirseğim dizinde gözüne ilişen

Yırtıp şehir kucakları gibi sigara kağıtlarını

Parmağına sardığın

Yorulup vardığın bendim.


Bendim düğümüne sıkışırken çözmediğin

Anlayamazken ve uzaklaştıkça dizlerinden

Kaldırıp başını görmediğin bendim.

Yüzünü asıp olmayan sabahlara

Yüzüne gülendim.



Fotoğraf: Sezin Hasgüler