Sıkıca örttüğüm her kapının ardında bi hayalet var. Kaçıp saklandığım her yerde hayaletlerimi buluyorum. Girdiğim evlerde yansımalar, korkularım, kaçışlarım.
Evlere uzak kalıyorum. Yetişemedikçe korkum artıyor üstelik, burada buluyorum korkularımı, satır aralarında buluyorum, ıssız sokaklarda buluyorum, kendime itiraf edemediğim her hatamda, sevdiklerime yaptığım haksızlıklarda, unuttuğum kavgalarda, unutamadığım aşklarda. Sevildiğimde. Küstüğümde. Sustuğunda. Hiç konuşmadığında. Kimse yokmuşcasına uyuduğunda buluyorum tüm çaresizliklerimi. Her kapının ardında bir hayalet var, inanmazsın, hep buradalar, aramasam da buradalar. Yalnız değilim.
Bazen izini silemezsin, silmedikçe daha çok görünür bazı hatıralar, kendini unutturmaz, sonra kocaman olurlar, içinde büyürler yıllarca, sakladığın her günahı hatırlar gibi büyürler, üstelik ayıplarlar kendilerini. Ben her hatırdan bir hayalet yaparım. Sonra üstlerini hızlıca örterim, kaçmak için değil, gidemesinler diye örterim. Hiç yalnız kalmam.
