Karşımda insanlar konuşuyor.
Haksızlar ve hak ediyorlar tasdiklenmeyi.
Beynim akıyor kulaklarımdan,
göz sinirlerim düğüm oluyor.
Aynı kelimeleri tekrarlıyorum.
Yedek kulübesinde izliyorum.
-Evet, haklısınız koç.
Maça girecek miyim?-
Koçun tükürülesi elini
öpüp başıma koyuyorum.
Oramdan buramdan çekeliyorlar.
Tutanın elinde kalıyorum.
Ruhumu fildişi kıyılarına yolladım.
O gelene kadar domates kurutacağım
evin bahçesinde.
Kuzular yalayacak ellerimi.
Ben bir kuzunun
en yakın arkadaşı olacağım.
Ruhuma dedim ki
eninde sonunda maça gireceğim
yıldızlar ipe dizilsin,
bu sefer basit goller yemek yok!
