Hayatıma giren her insanın beni yakışını izledim. İzin vermek istemedim ama izin vermek istemezken öldüm.
Çabaladım, dirildim ve yeniden tekrar tekrar öldüm.
Gül suyuyla temizlediğim yaralarım tekrar kanadı.
Son verilmeyen bir savaşın içinde bitap düştüm.
Benim içimde en güzel bahar çiçekleri yetişirdi önceden, onlara en sevdiğim neşe, sevinç dolu şarkılarımı söylerdim.
Lâkin şimdi içim bir mezarlık.
Cesetlerin ağırlığı zorluyor kalbimi.
Kırmaya kıyamadıklarımın
Ölüsünü görüyorum.
Sözlerle mutluluk ararken
Davranışlarla vuruluşu görüyorum.
Ah insan ne noktadan ne noktaya geliyor böyle.
Ah insan ne yollar görüyor, ayakları dikenlere bata bata, her bir adımda hançerler saplana saplana yürüyor.
Ölüm binlerce.
Ölüm her zerrede.
