Bir serseriyim gözlerim uykulu
Düşüncesi kirli her yanı kuşkulu
Sağlığı yerinde ama hep yorgun
Uyurken bile düşleri durgun
Alnımdan akıyor yaşamın kendisi
tersiyle siliyor yalnızlığın efendisi
Kağıt kalem bir olmuş yanıyor
Başım tütüyor kelimeler püskürtüyor
Bir o yana bir bu yana göklerde süzülür
Evsizdir ruhum görenler üzülür
Üzülür elbet insandır ne de olsa
Ah keşke üzüntünüz karnımı doyursa.
