her şeyi biraz ölümsüzleştiren bakışlarını düşünüyorum,

kirpiklerinden dünyaya hiçbir okyanusun turkuazı yayılıyor.

belki diyeceğiz bir süre

gidilecek yerleri, gülümsememizi tutturacağım fotoğrafları.


sonra vazgeçeceğiz,

sımsıkı omzuna sığınacağım.

her planı yarına erteleyebiliyor olmanın sımsıcaklığını soluyacağız.


canım paramparça olmuş,

beni bir hiçten birleştiriyorsun.

kızmıyorsun bunca kırgınlığıma.

saçlarıma değen ellerinle,


her tuğlasını kendi etimden yaptığım bir duvarı yıkıyorsun,

gururunu alıp omzumun üstünde taşıyorum.


her sabah,

bir parçam yeni bir insan gibi benden önce uyanıyor.

güneşin altında, dünya nasıl oluyorsa biraz daha serin

başımın üstüne yeniden uzun uzun yaşama sevdası.

aniden.


dün yoktun, 

ben nasılsa bugün-hiç bilmiyorum-

her şeyin anasını belleyen vicdanımı artık duymaz oluyorum.


aldatılmış, ağlamış, parçalarına ayrılmış bütün eklemlerim,

bir sevgiden günden güne kendi kendini iyileştiriyor.

gözlerini kaçırdığın her yere bir bir bir bir aşık olmaktan telaşlanıyorum.