Üstümde yığın yığın yorgunluklar
Alışılagelmiş cümlelerle birlikte
tamamlanıyorlar.
Kapanmayan yaralarım
Şiirlerden ümidini kestiğinde
Bozuk bir plak gibi takılıp kalırım.
Küf kokan keşkelere sığınmak
Artık kaçışımdı.
İçimdeki derin yalnızlıklara
Şiirler mırıldandım.
Karanlığın bedenimi sarmaladığı her gece
Kendime bir güneş borçluyum.
Yıldızlara mahkûm olsa da kalbim
Sönüp gidecek bir gün.
Göç eden martılar gibiyim.
Kanatlarım biraz kırgın,
biraz yorgun
ve epey hüzünlü.
Beklediğim limanda en büyük varlığım
Sadece hiçlik oldu.
