Hafızam buruk satırları canlandırıyor yeniden
Ne çok isterdim düşünülen ben olsam sahiden
Umudu ellerimle yanlış bahçelere serpiyorsam
Varlığım utancı ruhuna giydiremez ebediyen
Keşke ile süregelen cümlelerdi hikayenin akışı
Başlangıcı ani dönüşümde mütemadi bakıştı
Eski saniyelere dönüp dönüp ayak basıyorsam
Dudaklarımdan dökülenler o zamana yakıştı
Özenle inşaa ettiğim yalnızlık yamacımda hala
Neleri anlatsam bilemiyorum geçtiğim yollara
Yanıt veremeden etrafa bakıp gülüyorsam
Uyutmuyordur duvarımdaki parlak yansıma
Şimdi paslanacak elimizde kalan belirsizlik
Zihnimde yaramaz çocuklar, korkutan sessizlik
Uzun uzadıya cümleleri açık biriktiriyorsam
Anlarım ki kollarımdan tutmuş adi ümitsizlik
