Hızla dökerken sonbahar yapraklarını

Rüzgârın kollarıyla birleşmişim

Parçalanmış hülya tozları birikmiş leylide

Bir perinin dudaklarına takılmış

Ne kadar tutabilirse hayat bizi

Hangi toprak yeşertirse acıdan baharı

Ona gitmek istemiş

Kurtulmuş esaretin kollarından

Ben sıkışmışım dünyanın nazarına

Çekip çıkarmış beni bir olmuşuz

Yanımda durmuş biz olmuşuz

Bastırınca yağmur damlaları

Mest olmuşuz yaşam hissiyle

Çocuklar gibi sevinmişiz

Gökyüzü yeniden anlam kazanmış

Hüznü kovmuş manidar geceler

Kulaklarımıza okumuş en sevdiği şarkısını

Korkutmamış bizi sevginin büyüsü

Sözler bizi ızdırabın kuyusuna çekmemiş

Oysa eskiden taşları aşındırırdım

O tutamadığım gözyaşlarımla mazide

Gönlümde kaç ev eskittim hepsi harabe

Ama geçti her şey ve zilini çaldı ilkbahar

Şimdi tutup içeri çektim ellerinden

Hazana karışıp giden ben

Keşke önce bu hülya tozlarını sevseymişim