Bölüm-10
Kimsesizlik dediğin nedir ki?
Birkaç ağlamak var mı ötesi?
Sanmam doğrusu, bu kadarlar veda eder kimsesizlik!
Kapı sesi, demek kapı çalıyor, sahi üşendim açmaya, kim olur ki?
Mum alevi hatırlattı her şeyi.
Geldi bizim gölge tekrar kıvrıldı yanıma.
Yine hâl hatır sormacalar ve tekrar karanlıktan korkup kaçmalar.
Burukça gülümsedim bu korkak tavırlara.
"Ödlek misin nesin yahu?"
"Mum alevinin kendiside yoksa... O halde bize uyumak düşüyor"
Sahi benim yatağım neredeydi?
Ah kafam ya bu evde yatak yok ki!
Kıvrıldım duvar köşesine bir ceket ilişti gözüme, ayaklarımın üstüne serdim, usulca kapattım gözlerimi.
Uyursan geçer derdi
Uyursan biter derdin
Hayret! Ağlarken söylerdi.
Kendini kandırırmış meğer.
Fakat O gerçek yaralardan bihaber, nereden bilsin gerçek âh-ı?
Birkaç hayalle avutuyor benliğini. Ona da yazık sahi.
Ona da çiçek kokulu evinede yazık.
İyi de nerden bileyim çiçek kokulu evini? Ben hiç görmedim ki?
Bilmem tabi, bunlar benim uydurmalarım.
Gözlerimi açtığımda muhtemel sabah olacaktı.
