Hiç acı çekmemiş yüzü bembeyaz
ne konuşabilirim ki onunla
neye bakıyordu
zayıflamaya çalışmadım
İki sene aynı duvarlara
yabancı birinin karşısında
daha bir cümle kurmadan
ağlamaya başladım
ergenlikte olur böyle dediğini duyuyorum
aslında kimse yok ama var gibi görüyorum
adı olan acıların bağımlısı oluyorum
geceyi bırakıp güneşi arıyorum
bunların ilaçlarla ilgisi yok
yaşadıklarımı zihnin en karanlık yerlerine
gömmeye çalışmanın dizlerimi
kanlar içinde bırakmasını
hayretler içinde izliyorum.
ve inanıyorum.
bir gün sesimi duyacaksın
o gün çığlık atmamış olacağım
