al canımı Allah’ım diyor kocakarının biri
al canımı da kurtar beni
sonra hayal meyal bir bıyık geliyor aklına
belki tütünden belki eskimekten sararmış
al canımı Allahım diyor kocakarı secdeye kapanmış
bir yerlerim acıyarak duyuyorum bunu
amin demek geliyor ta içimden
ne yazık yaşanmamış günlere
giyilmemiş fistana ne yazık
gün yüzü göremedikten sonra
neye yarar yaşadığımız
sıvasız duvarlarda tanıdık fotoğraflar
terekte eksilmiş bir tabak yerli yerinde durur
uğursuz bir rüzgar yürür dışarda
bir ellerimiz var bize kalan
bir de tanıdık fotoğraf avuçlarımızda
birileri ölür birileri hep ölür
ilkin duvarlar duyar birinin öldüğünü
aceleyle asılır bir tanıdık fotoğraf
ve bir ölü
ancak anlar öldüğünü
-KAYRA İNCİRKUŞ
