meskenini saran kuşları,

kıskan polina.


yaslandım omzuna 

bırak martılar vapuru kovalasın 

yükselenler susmuşlarsa

ve giden gelmeyi öğrenmediyse daha

ruhumu ara.

sırtımı yel kesmeden ver yükünü bana 

sökülen yıldızlar dövünür durur burada

duyduysan alevlenen fısıltılarımı

karışsın sırlarım çığlıklarına.


vahşi anılar gezinir durur ormanlarda

ceylanlar sana bakınca bildi kendi gözlerinin güzelliğini

vaşaklar çıktı yüreğimin sisli dağlarına  

şimdi cehennemi yaşatan hak ne düşünüyordu, bilemem

ama ezberimde cenneti yaratanın kimi düşündüğü

bu yüzden

deliyim, inci gibi dökülüyorum bir kuyuya

görmüyor musun

gerdanıma bu ömrü biçtiyse güneş

ben yalnızca kaybediyorum polina.