İnsan dünyaya insanla alışır

Sevgiler de böyle mi başlar?


Ben çocukluktan aşinayım uzaktan izlemelere

Pahalı dünya zevklerini, göç ustası kuşları ve güzel kadınları

Sığdırırım bir akşam yastığına

Uyanmazlık bir sendrom gibi yakışır sonra

Üstüm başım tozlanır üzüntüden

Elim yüzüm kirlenir nasıl?

Beni yıkar mısın?


Baksana,

Beni sevmelerin ustası sanıyorlar

Bilmiyorlar ellerimin incidiğini sende takılıp düşmekten

Yanına koyuyorlar beni ahraz bir çoban gibi

Utanıyorum alsan da almasan da beni

Sana yakışamıyorum.


Sen bana cesaretler unutturdun

Rüyalar uyutturdun saçlarınlı, gözlerinli

Yetinmedim de pencereler örttüm gerçeklere

Avuçlarımı öptün

Ya ben nasıl kalacağım şimdi kendi derdimde?


İnsan dünyayı insanla paylaşır

Sevgiler sahiden böyle mi başlar?


Bir sürü sokaktan geçtim özgürlük diye

Aklımı araladım rüzgarına senin

Öyle kopardın ki eşiğimdeki çitleri

Sorsalar,

Sana düşmeden kendimi sarhoş sanardım.


Kuş muydun hayran baktığım göklere

Ağaçlardan, dağlardan yorulmuş muydun?

Kararlı bir iştahın pençesinde sonumu gözlerken ben,

Sen alın yazımı okumuş muydun?


İnsan dünyaya insanla karışır

Sevgiler böyle başlar.