bu sabah odamın perdelerini açmadım, güneş vurmaz
yarım başlarım her doğan güne
yapay kalplerden uzaktayım, hiçbiri ulaşamaz
gidiyorum, yalnızlığın en derinine
doğru gidiyorum en dibe
çekiliyorum bu bataklıkta bir ben boğulmaz
ölüm bir mikrop gibi yayılır
insanlar benim nazarımda günahkârlaşır
zihnimde sarp düşünceler bi türlü susmaz,
aklım bulanıklaşır
gönlümün mahkumları içerde,
en derinde kalır
ne beni yaşatır
ne nefes aldırır...
ben de dahil hayatın rüzgarına kapılır
insanlar da dahil her şey bana yabancılaşır
insan ne yaşar ne de yaşamaz
yüreğim soğur, üşür içeride kalanlar
üzerime doğru geliyor insandan yapma duvarlar
yüreğim, bedenim, benliğim sıkışır...
