Fanusta hapsoldum.
Her şeyi uzaktan izliyorum.
Elimi uzatamıyorum,
koşamıyorum.
Hâlâ ilk terkedildiğim yerdeyim.
Hâlâ ilk unutulduğum yerde...
Hâlâ ilk nerede bırakıldıysam,
İlk nerede vazgeçildiyse benden,
Ben; Hâlâ oradayım.
Kendime gelemiyorum.
Kendimden de geçemiyorum.
Koca bir duvar oldum.
Yıkamıyorum!
Yıkılamıyorum.
Ne yaşayabiliyorum layığıyla ne de ölebiliyorum hakkıyla...
Geldiğim gibi bile gitmiyorum bu diyardan,
Eksile eksile yok oluyorum.
Umutlarım; İntihara epey yakın, yaşama sevincine bir hayli uzak...
İntihar eden insanları şimdi daha iyi anlıyorum.
