Sevgili anne ve babalar,
Her ebeveyn evladının kahramanı olmak ister (çocuk da ebeveyninin bir kahraman olmasını ister) ancak kahraman; herhangi birinin içinden çıkamadığı, üstesinden gelemediği, beceremediği durumlarda ona el uzatıp yardımcı olan kişidir.
Birinin zaten halledebileceği bir şeyi ücretsiz/karşılıksız itaatkârca yapan kişilere köle denir (ve çocuklar da öyle düşünür)
Bir anne/baba evladının kölesi bile olur, ne var ki bunda(!) lakin bu durumda farkında olun ki bir arsızın veya bir sünepenin kölesi olacaksınız.
Çocuklar, kahramanlık yapanlara saygı duyarlar, kölelik yapanlara değil. Ve sanılanın aksine; bir çocuğun (veya herhangi birinin) size ihtiyaç duyması ya da size bağımlı olması, size saygı duyduğu/duyması gerektiği anlamına gelmez.
Birine düzenli yapılan iyilik önce bir lütuf, sonra bir ritüel/alışkanlık, sonra da bir görev olarak algılanır.
Bu durum yetişkinler için de çocuklar için de hemen hemen aynıdır.
Burada maksadım çocuğunuza iyilik yapmayın, çocuğunuza sevgi göstermeyin demek değil tabii ki.
Çocuğunuzun karar verme yetisinin olgunlaşmasına, sorumluluk alabilmesıne ve beceri kazanıp onu geliştirmesine ket vurmayınız diyorum.
Özetle;
- kölelikle kahramanlığı karıştırmayın
- bağımlılık veya ihtiyaç; bağlılık veya saygı getirmez
- kişilik vermek, sevgi vermenin bir parçasıdır
- çocuklar için geçerli olan bu şeyler genelde büyükler için de geçerlidir:)
