Issız bir yoldaydım geçen düşümde

Bir şehrin yalnızlığını gördüm.

Katran gibi akıp giden gecenin siyahı bulaştı yakama

Ne yağmur yağdı ne de sen değdin ruhuma

Katran gibi yağdı lanet gece üzerime!

Yağdı, yağdı durdu...

Ölmek gibiydi, bu şehrin yalnızlığı

Kirpiklerim ayrıldı göz kapaklarımdan

Tırnaklarım çekildi.

O kadar soğuk muydu yalnızlık

Kırıp geçti bütün göğüs kafesimi.

İşte o zaman anladım,

Bir şehrin ıssız, ölüm gibi yalnızlığını...

Ve yine seni aradım durdum bütün bu karmaşada

Aydınlığının kör ettiği gözlerimle aradım durdum.

Çünkü ne vakit karanlık olsa, korkardın.

Böylesine bir geceyi ne sen kaldırabilirdin

Ne de içimdeki sessizliğin.


Ölmek gibiydi, bu şehrin yalnızlığı

Ne ben öldüm ne sen gördün.