Üzülme

Doğrusu buydu demeliyiz vakitli doğan güneşe

Aydınlatmıyorsa senin yüzünü bana,

Yanlış yerde durmuştuk, bilmeliydik.


Kim kime söyledi çıplaklığını,

Kim kimi sevdi ki kendini sevdiği kadar.

Biz deneriz,

Biz yanılırız başka meram yok.


Bu dünyaya yakışmıyoruz seninle

Düğmesi kopmuş iki yakayız yerinde

Hem ne ahı kalsın sevenin

Ne de bir izi sevilenin üstünde

Ben de yürür giderim,

Yolu düşünme.


Ateşe vursalar inanmazdım da

Ateşleri içimde söndüren gerçek

Beni ne diye aklımdan böler ikiye?

Ne diye yüzüme tükürür aymazlığımı?

Ne söyletir?


Üzülme

Can acısı canın varlığındandır

Ben de ağlarım biliyor musun

Bu çirkin dünyanın yüzünden

Kıyamam da, soramam da,

Dokunamam da...


Biz seninle bir tesadüfün yüzüydük

Bir ikindi güneşinin,

Bir otobüs camından,

Bir gamlı yüreğe yansımasıydık

İkimiz de iç çektik biliyorsun.

Sonra geçti gitti.


Ben zaten evvelden bahtsızım

İyi edemedim bana kanayan yaranı

Koyarım yine de varlığımın üstüne

Kimselere kaptıramam sıranı


Üzülme

Baktığın pencerelere görünmem bir daha

Perdeni en taze baharlar ayırsın

En diri baharlar, en güzel baharlar

Senin alnına yazılsın.


İsterim kendimden evvel

Senin yolların doğrulsun,

Dünya bizden büyüktür

Ak bahtın açık olsun.