Yandı ipin ucu, bölündü şiir; alıp başımızı eve döndük
En kalabalık günlerim, artık bakamadığım her yerde kaldı
Artık bakmadan geçtiğim her göz değil suçlu
Dağlanmış bir yara yakınlığım, kuramıyorum artık kimseyle
En sevdiklerim yabancı geliyor içten içe, bir gün yapar her şeyi
Gardım bu mont değil, üşüyorum istemeden
Sevgiden önceki güveni oluşturamıyorum içimde
Nemrut bir herif değilim vallahi, billahi de değilim
Sade sıcak olamıyorum artık, unuttum sevip etmeyi
Uzaktan bakmayı daha sever oldum,
Anormale alıştım ideali unuttum
Bir tanıdığın kullandığı arabada gözlerini kapatabilmek benzeri
Yaşayamaz öldüm kendiliğinden ve olağan akışında hayatın
Pakete dahil olan, basit, sıradan tatminleri insanlara karşı
Yeni insanların hiç suçu yok esasen
Ben bir eşiği geçtim belli ki
Yanıt vermiyorum ne tedavi ne herhangi bir şeye
Dua ediyorum bazen, çalınmasın diye kapım kimselerce
