Ah Jülide
Artık bırak
Bırak o gemi batsın
Acıların hatıra kalsın
Ama ne olur yıkılma
Bu yalnızlığa istihâlsın
Yükün bir kambur sırtında
Bel kemiğinde sayısız çatlak
Dudaklarında sözcükler inliyor, ah!
Tutma, bırak göz yaşın aksın
Ruhunun perdelerini aç
Âfitâb ki sonsuzdur
Sıtma tutmuş bir incirli yol
Gölgen ağaçların boyunu aşsın
Kederin gailen boyunca
Tüylerin ürperiyor bu yaşamaktan
Bırak yağmur müjgânından aksın
Süzülsün dem-be-dem toprağın ucunca
İnsan yeryüzünde bir katre boyunca
Sayısız vuslat dilinin ucunda
Hasret, tan yerinde maziye karsın
Mahmursun, bedbinsin, yorgunsun
Cebinde çakıl taşları
Göğsünde seğiren bir ufuk, ince sızı
Dinleme daha aşk şiirleri
İnsanların oluk oluk geçtiği
Sokaklarda ıssızsın, ıslanmışsın
Soyun keder giysilerini
Jülide
Artık bırak
Sen, seni anlayana münhâlsın.
