Bugün çok yorgun ve halsiz bir şekilde duruyordum. Hiçbir şey yapacak halim ve isteğim de yoktu. Hava bir soğuyup bir sıcak oluyordu. Ben yatağımda öylece gökyüzüne bakınıp durdum. İçimden onca şey geçti, gitti ve bitti. Yaşama bile hevesim yoktu. Hani bazı anlar vardır doğa size bir işaret gönderir de "kendine gel ve sirkelen" der gibi. Dakikalar önce beni yatağımdan, sancılarımdan kırılan yaşama hevesimden alıp götüren şey bir doğa olayıydı. Aslında günlerdir her yağmur yağdığında bu kez çıkacak diye beklediğimiz o muhteşem an işte bugün hiç beklemediğim an oldu. Küçük yeğenim dışarıda köpek yavruları ile oynarken çıkan gökkuşağını görüp sevinçle bağırmaya başladı. Bir şey mi oldu korkusuyla dışarı çıktım ve beklediğim o görüntü bir gökkuşağı oldu.
"Teyze bak kökkuşağı çıktı." "G"leri söyleyemeyen sesindeki sevinç arasında o ana odaklanıp dakikalar önce içimden geçen tüm yılgınlık sönüp gitti.
Gökkuşağı uzaktan ve yarım bir şekilde bize doğru açtı.
Doğa çok güzel bir güç veriyor bazen kalbimize. Yenilgi duygusunu yerle bir eden bir güç ve yüzünü gökkuşağı ile gösterdi.
O zaman diyeyim yine: "Aslolan gökkuşağıdır..."
