Kaçıp saklanmak istediğim yüzlerce oda
Zihnimde hepsinin ayrı kapıları var
Her bir insan için,
Her korku için,
Her iyi ve kötü gün için.
Durup bekliyor beni
Biliyorlar, elbet tekrardan açacağım kapılarını
Unutmamak insanın laneti
Ne kadar zorlasan da sınırlarını
Bir adım ileriye gitmeye gücüm yok gibi
Uzun zamandır oturmaktayım
Kaç yıl sürecek bu yorgunluk
belirsiz
Beklemek mi daha zor
yoksa emek vermek mi
Kestiremediğim günlerdeyim
Nefes almayı unutmaktan korkuyorum
Öyle az yaşıyorum artık kendimi
Hangi odaya sığınsam gözlerim dolu çıkıyorum
Tüm sevdiğim insanlar terk etmiş sanki beni
İyi anılarım bile nefretle bakıyor bana
Duyuyorum seslerini ''Neden sahip çıkmadın ki!'
Elimde değildi
Çabalarım yersizdi diyorum
Bir nebze bile eksilmiyor nefretleri
Kendine sığınamayan biri
Artık nereye kaçabilir ki
