Bulutların arasından izledim sensizliği
Yeryüzüne yağmur damlası olarak düşme umuduyla
Sabah beni korkutuyordu, saçılan ışıklar bedenimi yoruyordu
Rüzgar tüm gücüyle savuruyordu beni şehrin kuytularına
Dipsiz karanlıklarda, biçare bedenim korkunun gerçekliğiyle yüzleşiyordu
Öylesine yok olmuştu ki varlığım
Kendimi tanımaz halde aynalardan kaçıyordum
Görebildiğim tek ışığa doğru koşuyordum
Seni bir kez daha görebilmek için
İşte o zaman yok olmayı göze alarak
Bir daha asla dokunamayacak gibi saracaktım tüm zerreni
Nereden bilebilirdim güneşin saçtığı ışıklardan daha yakıcı olduğunu
