Bir erkeğin hayata gözlerini açma sebebi, kadın.
İlk besini, ilk kokusu, ilk gördüğü,
kadın.
Kim unutturabilir bana kadını?
Kimin gücü yeter unutturmaya adını?
Bana kimse unutturamaz ufacık çocuğunun önünde defalarca bıçaklanarak öldürülen kadını. Kimseler unutturamaz bana, zorbalığa, şiddete maruz kadınların acılarını. Sözde “kıskançlık” saçmalığı altına gizlenen yaratıkların eski eşlerini, sevgililerini yahut kendisini istemeyen bir kadına şiddet uygulayan mahlukatları. İnsanlar yapıları gereği unutmaya meğillidir evet. Fakat bu kadar mı uzaklaştık insanlıktan? Ne çabuk unutuyoruz olanları? Sosyal medyaya düşmeyen hiçbir çığlığı hiçbirimiz nasıl duymuyoruz!? Kendi başımıza gelmedikçe şu lanet dilimiz neden suskun kalıyor!? Bu kadınlar biz erkekleri kendilerini dövüp, öldürelim diye tam dokuz ay karınlarında taşıyor? Tüm duygu durumları mahvolup, fiziksel görüntüsünü hiçe sayıyor? Hangi sebepler bu yaratık zihinleri ele geçiriyor? Hangi din kisvesi altında kadın aşağı görülüyor? Görmemek, duymamak, bilmemek de suç! Ben suçluyum! Sen suçlusun! Herkes, hepimiz suçluyuz! Tek bir suçsuz var aramızda. Oda KADIN!
Bilir misin ne yücedir kadın?
Bilir misin nereden gelir adın?
Bir kadındır dünyaları yaratan
Bir kadındır çiçekleri açtıran
Tapmalı ellerine, tapmalı gülüşlerine
Ne haddime kendimi üsten görmeye
Yıkılsın dünya üzerimize bir kadın öldüğünde
Dünya ancak dünyadır, bir kadın güldüğünde
