Kahrolmadı faşizm;

Sen de hiç sevmedin beni


Yıkılır gelirdi yağmurlar

Sen bir görünürdün ben bilirim

Hangi köşebaşı hangi vakte rüzgarlanır

Bilirim payemdir zemin


Duvar ıslanırdı yukarıdan

Zift siyahtı, yarın siyah

Beton duvarlarda yazılar siyah


Bizi birbirimize emanet sayan gözler

Hıyanete ne paha biçmişlerdi


Sabahın körüne

Bir dağın böğrüne

Süleyman mührüne mi dokunduk bir kere

Ne söyleyeceklerdi


Duman tüterdi alçak çatılardan

Sokağa tavan olurdu

Biz çocuktuk ama işte

Ciğerlerimiz de çocuktu

Bu duvarlar kepçelensindi on kere


Çünkü kahrolsun dedi iki kere

Kahrolsun faşizm

O zaman ne bileyim ben

Çocuğum bir bakkaldan bir kaldırıma

Bir elim misketli cebimde dökülmesin diye


Ya sen neresindesin duvarın

Ya ben neresindeyim okumayalı

Çocuktum işte o zamanlar

Bir çocuk yani

Seni seviyorum diyebilir mi?


Ama yaptım işte

Yakalandım mendil varken elinde

Görmezden geldim saklambaçta

Seviyorum demek bu çocuk dilinde


Neyse ne geçmişim

Neyse ne çocukluk

Eğer aynı okun ucundaysa yaşamak ve büyümek

Sen yaşadın sen büyüdün


Duvarları al bir kere

Al bir kere önümüze utanma

Utanma bahçeli evlerde büyümedik

Köşe başlarını hatırla

Cam şekerleri

Utanma çocukluğundan

Bıçaklanıp ölen o adamı unutma


Duvarları örtmüşler duvarlarla

Bizi almışlar kaldırımlardan

Dünya çok dönmüş biz ne bilelim


Ama bilirim

Soğuk bir gelir bir gelmez

Bilirim kimse aslında çocukluğunu özlemez

Bilirim bilirim


Duvarlar da yanılır

Kahrolmadı faşizm

Sen de hiç sevmedin beni.

Mart 2015



Fotoğraf: Yasemin Çargıt